Een van mijn favoriete hardloopmomenten
van afgelopen jaar, in detail beschreven.
Tussen de vele mensen door was ik slalommend het eerste deel van de afdaling naar beneden gekomen vanaf het mooie bergmeertje. Een lief kindje moedigde me enthousiast aan terwijl hij het pad omhoog aan het lopen was. Het maakte me aan het lachen en ik bedankte het jongetje. Zo had ik toch nog wat support. De meeste wandelaars zuchtten vooral en keken me aan alsof ik gek was, dachten misschien dat ik een been zou breken als ik zo zou doorgaan. Een man vertelde me met mooie Franse woorden dat mijn stokken uit m’n racevest zouden vallen met mijn vlugge gehuppel en gestuiter. Ik had vriendelijk naar hem gelachen en gezegd dat het wel los zou lopen, ze zaten immers stevig genoeg vastgebonden met de daarvoor bestemde riempjes en veerden aangenaam mee op het ritme van mijn beweging.
Dat was al gepasseerd. Dat deel van de afdaling was traag gegaan door de drukte. Nu was ik halverwege de afdaling op zoek naar waar de route verder zou lopen. In principe had ik elk pad naar beneden kunnen nemen, ze zouden immers allemaal terug naar Chamonix leiden. Maar mijn lot leek voorbestemd om hetzelfde pad te nemen als mijn Franse campingbuur, die net zo vlot stuiterend de berg af denderde als ik. Het was dat hij mij herkende, ik had niet gezien dat hij het was. We renden samen verder.
Hij zei dat hij normaal gesproken niet zo snel af durfde te dalen, en dat hij voorzichtig was met zijn knieën. Maar omdat wij nu samen liepen – hij liep achter mij aan – en omdat het voelde als het rennen van een wedstrijd, ging hij sneller. In het voorjaar had hij door de lockdown volledig binnen moeten blijven. Daarom genoot hij extra van het avontuur dat nu op zijn pad kwam. “You go so fast downhill! And it is so great to run behind a great descender! I really really missed this feeling of racing with another runner.” En evenals ik hem op sleeptouw had genomen, had hij mij vooruit gestuwd. Momenten waarop ik – wanneer ik alleen zou lopen – zou zijn gaan stilstaan om te rusten, en momenten waarop ik dacht mijn eigen voeten voorbij te rennen, kon ik dankzij zijn aanwezigheid onderdrukken. Gedurende de hele verdere afdaling was mijn concentratie en mijn cadans zo hoog dat ik mij een voorgeprogrammeerde stuiterbal voelde. Zo nu en dan remde ik snel af voor een haarspeldbochtje, om vervolgens weer het gas open te draaien naar full speed. Een constante afwisseling in snelheid, slalommen en springen over stenen en rotsblokken, zo nu en dan een afsnijpaadje om wandelaars te snel af te zijn. Focus focus focus, om mijn voeten goed te plaatsen en hoog genoeg te tillen, ieder risico op vallen (wat een vrij groot risico was) te minimaliseren.
Geen idee van tijd, geen besef van wat dan ook. Slechts pure adrenaline en volstrekte focus. Het was lang geleden dat ik deze specifieke wedstrijdrush had gevoeld. Ik ging er vol voor en ervaarde de afdaling ook als race. Uit onzekerheid had ik nog een beetje extra aangezet: ik keek tegen de Fransman op en was er eigenlijk zeker van dat hij het tempo te langzaam zou vinden. Hij had namelijk de week ervoor in vier dagen de hele Ultratrail du Mont Blanc solo hardgelopen. Hij moest dus wel heel sterk zijn als hij de dagen na zo een tocht nog vrolijk door de bergen kon huppelen. Het tegendeel bleek waar, toen hij vertelde dat hij moeite moest doen om me bij te benen.
Onderweg naar beneden kreeg ik het nog voor elkaar om een derde plaats op een segmentje te veroveren – iets waar mijn innerlijke atleten-ego erg trots op is, aangezien er in Chamonix nogal veel vlotte traillopers komen rennen.
Het is bijzonder hoe een moment als dit, waarin je jezelf zo snel voortbeweegt dat alles aan je voorbij lijkt te vliegen, toch zo tot in detail in je geheugen blijft hangen. Iedere seconde kan ik me herinneren. De tijd die het duurde kan ik op een andere dag vullen met studie of boodschappen doen of iets anders wat ik me over een jaar niet meer herinner. Hoe intenser de ervaring, hoe meer het in je hoofd blijft hangen. Focus en adrenaline lijken de ultieme combinatie voor mijn hersenen om momenten vast te houden. Fascinerend, toch?
Dit stuk schreef ik omdat ik mijn schrijfvaardigheden verder wil ontwikkelen. Het schrijven van dit soort blogs geeft me veel plezier en inspiratie en ik zou het heel gaaf vinden om er meer mee te doen. Woorden aan elkaar knopen tot eenheid om een fijn leesbaar verhaal te creëren is begonnen een grote hobby van me te worden. Daarom vraag ik: Ken of ben jij iemand die tips heeft omtrent freelance tekstschrijven (in de vorm van columns, blogs, verslagen etc.) en wil je mij verder helpen? Reageer dan op deze blogpost of neem contact met op via mijn social media. Bedankt!
My Life on the Trails 
Geef een reactie