Koning Van Spanje Trail

5 mei 2019

Waar veel mensen op 5 mei Bevrijdingsdag vieren op één van de vele festivals in het land, was ik te vinden op de trails. De Koning van Spanje Trail stond al heel lang op het lijstje met wedstrijden die ik graag wilde lopen. Ik was dan ook ontzettend blij met mijn plaatsje op de inschrijvingslijst. Heel het weekend waren er wedstrijden over verschillende afstanden. Op vrijdag een nighttrail van 17km, zaterdag een 16km en 28km en op zondag was er de keuze uit 12km, 22km en 43km. Voor de echte bikkels was er zelfs een Ultimate klassement waarvoor de atleten elke dag de langste afstand meeliepen. Ik liep op zondag de 22km (500d+).

De start was om 10u45. Ik was zenuwachtig en enthousiast tegelijk, zoals altijd voor een race. Maar nu voelde het wel anders; er was meer druk om te presteren, die ik mezelf vooral had opgelegd. Nu ik deel uitmaak van het Nederlandse team voor de World Youth Championships Skyrunning wil ik meer dan ooit alles eruit halen wat erin zit. Ik ben gemotiveerd om te trainen en focus op vooruitgang, en daar hoort natuurlijk ook een goede prestatie in een wedstrijd bij.

Vanaf de start gingen we direct bergop. De benen voelden nog fris, maar moesten wel even een goed ritme vinden. Ik ben enthousiast maar niet overdreven snel gestart. Meestal probeer ik een beetje in het midden van de mensenmassa te starten, zodat ik in het begin nog niks kan forceren. Het is namelijk leuker om op het einde nog energie over te hebben en andere lopers in te halen in plaats van zelf voorbijgestoken te worden.
Na de eerste klim (en afdaling) volgde er direct nog een. Het pad voerde door weilanden en bossen. Af en toe kruisten we een asfaltweg in een knus dorpje of liepen we een oprit van een boer op, om vervolgens langs een ander weiland of bos verder te lopen. Door hekjes, langs koeien en over bruggetjes, het was een ontzettend afwisselend parcours.

Dankzij alle regen van de laatste tijd lag het parcours er vettig bij. Een flinke hagelbui deed daar tijdens de race nog een schepje bovenop. En een wateroversteek zorgde voor natte sokken en zompende schoenen. Ach, de kou en nattigheid waren een goede reden om door te blijven rennen, zodat je warm bleef.

Na mijn traininsweek in Zwitserland ging het heuvelop rennen stukken beter. Ik kon langere stukken blijven rennen in plaats van te gaan speedhiken. Daarmee heb ik veel tijd gespaard en veel mensen terug ingehaald op het eind.
Downhill gaat altijd wel goed, en ook nu kon ik mezelf volledig naar beneden storten. Onderweg kreeg ik nog een compliment van een andere hardloopster, dat ik naar beneden niet bij te houden was 🙂 Leuk! Het geeft zo’n bevrijdend gevoel en een gigantische kick om hard naar beneden te rennen. Het vergt veel concentratie en je moet constant met je bovenlichaam bijsturen om in evenwicht te blijven, waardoor je de vermoeidheid in je benen even kan vergeten (na de afdaling moet je wel weer een volgende heuvel op, dus aan die vermoeidheid word je snel weer herinnerd).

Gelukkig ging bij de laatste beklimming (de Gulpener Berg) de zon schijnen, en kon ik finishen in mooi weer! Ik kwam na 2.08.45 u over de finish als 9e vrouw in de wedstrijd. Een top 10 plaats had ik niet per se verwacht, dus wat dat betreft was ik dik tevreden. En ook qua tijd mag ik niet klagen, het ging goed en ik heb alles eruit gehaald wat ik in me had. Met een grote lach op mijn gezicht passeerde ik de finishlijn.
Bij de finish kreeg iedereen een toffe handdoek van MudSweatTrails en een stuk Limburgse vlaai! Voor de liefhebbers was er ook Gulpener bier van de plaatselijke brouwerij te krijgen. Ik hield het bij water…

Het was een te gekke dag, en ik ben blij en dankbaar dat ik deze dag met alle andere vrolijke trailrunners heb mogen delen. Niets is geschikter om vrijheid te vieren, dan op Bevrijdingsdag de natuur in te trekken en over de trails te rennen. Mijn complimenten en dank aan de organisatie, volgend jaar weer!